تولیدکنندگان آمریکایی در اواخر قرن نوزدهم شروع به تولید انبوه کچاپ گوجه‌فرنگی کردند و این فرآوری، طعم خاص چاشنی را شکل داد.
سس کچاپ های بطری اولیه نسبتاً سریع تخمیر یا فاسد می شدند، اما تولیدکنندگان صنعتی دریافتند که افزودن سرکه اضافی به حفظ آنها کمک می کند.
با گذشت زمان، سرکه بیشتر و بیشتر اضافه کردند و سپس شروع به افزودن شکر نیز کردند تا ترشی سرکه متعادل شود، سس کچاپ شیرین تر و ترش تر از آنچه در ابتدا بود شد.
آمریکایی ها با این طعم خاص سس کچاپ دلپذیر تجاری آشنا شدند که با سس گوجه فرنگی تولید شده توسط آشپزهای خانگی متفاوت بود، بافت آن ضخیم‌تر بود، با شکر بیشتری ساخته می‌شد و رنگ قرمز روشن‌تر و دلپذیرتر (به لطف افزودنی‌ها و روش‌های نگهداری) نسبت به ساخت خانگی داشت.
سس کچاپ صنعتی شروع به تأثیرگذاری بر سایر غذاهای آمریکایی کرد، با رشد شهرهای ایالات متحده، تعداد غذاخوری‌ها، غذاخوری‌های همبرگر، و کلبه‌های مرغ نیز افزایش یافت، عرضه‌کنندگان وعده‌های غذایی اغلب چرب که به خوبی با سس گوجه‌فرنگی ترکیب می‌شدند.
دانشمندان مواد غذایی در شرکت H.J. Heinz مستقر در پیتزبورگ در نهایت به تعادل کامل شیرینی، شور، ترش و اومامی دست یافتند و محصولی دقیقاً کالیبره شده را ایجاد کردند که تکرار آن برای دیگران دشوار بود – به قول مالکوم گلدول نویسنده، “ایده آل افلاطونی کچاپ” اشاره کرده است.
شرکت هاینز کالاهای خود را در نمایشگاه های بین المللی به نمایش گذاشت و انجیل سس گوجه فرنگی را در سراسر آمریکای شمالی، جزایر بریتانیا و فراتر از آن منتشر کرد.
هاینز با توجه به دستور العمل درست و همچنین گستردگی تولید و آرزوهای جهانی، به سرعت به تولیدکننده پیشرو کچاپ آمریکایی تبدیل شد و تا اوایل دهه 1900 سالانه 5 میلیون بطری فروخت.
هاینز علاوه بر دستور العمل های صنعتی خود، در توسعه، تکمیل، و ترویج روش های تولید بهداشتی، نه تنها برای سس کچاپ، بلکه برای ده ها محصولی که تولید می کرد، نقش بسزایی داشت.
این شرکت به استانداردسازی بطری ها و قوطی های ضدعفونی کمک کرد، اصرار داشت که کارگران از قوانین سختگیرانه نظافت پیروی کنند، و حتی قوانین بهداشتی پردازش مواد غذایی را تحت فشار قرار دادند.
دیگر کارخانه‌های بزرگ مواد غذایی از هاینز پیروی کردند. این شرکت سس گوجه فرنگی ساخت و سپس سس گوجه فرنگی بر نحوه پردازش هر چیز دیگری تأثیر گذاشت.
